Sesja Deanoxa

No to zaczynamy kolejną sieczkę!!

Udałeś się na wprost siebie nie wiedząc, gdzie tak dokładnie poniesie Cię los... Pod wieczór zawędrowałeś do (pobliskiego?) lasu i tam postanowiłeś spocząć nie widząc nawet czubka swojego nosa... Zbudził Cię trzask!

Serce mu zaczęło szybciej bić, wystraszył się, czuł pot spływający po skroni. Usiadł gwałtownie i nerwowo rozglądał się na wszystkie strony szukając źródła hałasu. Nie wstając chwycił kurczowo topór. Nie wiedział co robić...

Rozglądasz się dookoła, lecz nie widzisz praktycznie nic w ciemnej gęstwinie... Zdaje się, że był to po prostu jakiś ptak. Jesteś roztrzęsiony, niepokój nie pozwala Ci spokojnie spocząć. Zaczynasz się powoli podnosić i wtedy dostrzegasz światło padające z głębi lasu... wygląda na to, że ktoś rozbił nieopodal obozowisko.

Zawiesza z powrotem topór na plecach i stara się chwilę uspokoić. Łapie głęboki oddech. Kiedy już w pewnym stopniu opanowuje roztrzęsienie postanawia sprawdzić owo obozowisko. Skrada się powoli starając się nie wywołać żadnego dźwięku. Podchodzi na tyle blisko by móc w miare dokładnie dostrzec osoby znajdujące się przy ogniu.

Podchodzisz nieco bliżej... Jest to dość podmokły las, grunt ślizga Ci się pod nogami. W miarę skradania zaczynasz słyszeć odgłosy biczów. Kryjąc się za jednym z drzew dostrzegasz parę większych ognisk, przy których siedzi gromadka ludzi. Dalej, w cieniu dostrzegasz zarysy sporych klatek na kółkach...

Bicze ? Klatki ? Cóż to u licha może być ? W każdym razie nie zamierzał pakować się w coś na samym początku wędrówki. Chciał się wycofać, ale nie od razu. Z ciekawości został jeszcze chwilę i się przyglądał.

Masz złe przeczucia... Przyglądasz się grupie siedzących przy ogniu ludzi. Widzisz, że smażą nad nim mięso. Czujesz, że jesteś cały zmarznięty a perspektywa tego, że nie masz pojęcia kiedy spożyjesz następny posiłek nie napawa Cię optymizmem. W skupieniu obserwujesz wędrowców... Gdy nagle! Dał się słyszeć z tamtej strony ludzki wrzask, przeszywający, zatrważający. Pośliznąłeś się na wilgotnych liściach i upadłeś na ziemię...

Cholera, teraz napewno mnie usłyszeli. - pomyślał sobie i szybko wstał ponownie rozglądając się. Wiedział, że musi się tam dostać. Głód mu na nic innego nie pozwalał. Tylko jak tego dokonać?
Nagle wpadł na pewien pomysł. Zdjął szybko topór i uczynił sobie kilka ran na nogach. Starał się by wyglądały na rozszarpane. Odwiesił topór i pobiegł co sił w stronę ognia. Zakrzyknął z przerażeniem do jednego z siedzących tam ludzi
Wilki...wilki...wataha wilków...ratujcie albo uciekajcie...nadchodzą!

Nacinasz sobie nogi... Jest to wyraz skrajnego poświęcenia aby zamysł się udał. Wybiegasz wrzeszcząc. Ludzie znad ognia od razu się podnieśli, rzucili kije i chwycili za broń. Stanęli murem mierząc Cię spojrzeniem. Widzisz, że są dość niscy, jednak nie są to krasnoludzi. Mają popękaną skórę, wyłupiaste oczy. Trzymają w rękach włócznie i krótkie miecze. Mają na sobie cienkie skóry a ich ciała poprzepasane są łańcuchami. Zza postaci dostrzegasz w pełnej okazałości ogromne klatki. W ich wnętrzach siedzą ludzie... cali posiniaczeni i pooblepiani w zaschniętej krwi. Ten masakryczny widok przyprawia Cie o dreszcze.

Strach był wielki, prawie go paraliżował. Jednak dawało to pewnego realizmu wymyślonej bajeczki. W tym momencie nie mógł się zatrzymać. Musiał ciągnąć to dalej. Udawał dalsze roztrzęsienie stadem wilków. Pobiegł na wprost ich. Złapał po drodze leżący kawałek mięsa i starał się uciec na wprost do lasu. Miał nadzieje, że te konusy nie dogonią go. Darł się dalej.
Wilki...wilki...nadchodzą!

W przypływie emocji zaczynasz silnie gestykulować i przypominasz nieco obłąkanego... Podbiegasz do ogniska i chwytasz jeden ze sporych kawałów mięsa. Po czym zrywasz się do ucieczki. Tuż nad Twoim ramieniem świsnęła jedna z dzid, ale Ty już jesteś w głębi ciemnego lasu... Handlarze niewolników... nie chciałbyś trafić do jednaj z ich klatek. Cieszysz się ze swojego łupu, ale obawiasz się, że ciężko Ci będzie odnaleźć bezcenny jak na Twoją sytuację topór...

Otrzymujesz:
-1 do morale
+2 do chaotyczności

Podążasz wraz z uciekinierami do tunelu, którego wyjście znajduje się w piwnicach miejskiego kościoła, w samym centrum miasta. Wszędzie spadają ogromne głazy wystrzeliwane z katapult. Nagle! Widzisz jak przed kościołem wylądowała wielka viverna! Nastąpił ogólny popłoch... Jedni zaczęli uciekać bezsensownie w różne strony oblężonego miasta, garść wyciągnęła broń i postanowiła w akcie desperacji spróbować ubić bestię. Orkowie sforsowali główna bramę! Widzisz, jak paru ludzi wydostaje się z miasta przez tylną bramę, jednak zapewne także tam czai się wróg...

Próbójąc zachować spokój w obliczu chaosu w mieście, gestami przyspieszam uciekinierów do szybszego poruszani się, wskazując jednocześnie wejście do tuneli. Nawołuje jeszcze do kilku wojowników aby wraz ze mną stali za uciekinierami i osłaniali ich przed prawdopodobnym atakiem wiwerny, nie czując strachu a podniecenie i adrenalinę, patrząc prosto w oczy strasznego stwora.

Wielki vivern poczuł łatwy łup i zaczął walczyć z broniącymi. Jaka siła drzemie w tym potworze... Bez trudu porozszarpywał całą kolumnę wojowników, co wzbudziło jeszcze większe zamieszanie. Uświadamiasz sobie, że jakakolwiek walka była by daremna. Musisz ocalić swe życie! I w tym momencie wielki głaz uderzył prosto w wieżę kościoła, zawaliła się jedna ze ścian. Szanse na odnalezienie wyjścia z opresji... topnieją w ogniu walki.

Szukam wzrokiem jakiejś szybkiej drogi ucieczki jednocześnie starając się bronić przed atakami bestii. spoglądam też co chwile na walczących u mego boku.

Wydaje Ci się, że jedynymi drogami ucieczki są kierowanie się do tylnej bramy miasta, bądź próba odnalezienia wejścia do tunelu w rozsypującym się kościele. Orkowie wtargnęli z całym impetem do miasta! Nie ma czasu na refleksje...

Kierując się na rozsądek, pokazuje wojownikom aby próbowali osłaniać ocalałych a ja przeszukuje dokładnie to co zostało z kościoła, aby znaleźć jakąś drogę do tuneli

Biegnąc ile sił w nogach starasz się uniknąć starcia z viverną. Docierasz do kościoła i rozpaczliwie przeszukujesz komnaty... Ułamek stropu spadł Ci na ramię! [otrzymujesz 7pkt obrażeń] Jesteś zdesperowany, wiesz, że kości zostały już rzucone, teraz musisz poprostu znaleźć to wyjście. Wraz z Toba, jak po chwili zauważasz do kościoła weszło dwóch szczęśliwców, prostych mieszczan. Wreszcie znajdujecie wejście do tunelu... jest ono jednak zamknięte. Stanęliście przed ogromnymi drzwiami z desek. Widnieje na nich wypalona podobizna węża.

Odwracam wzrok od drżwi i mówie do mieszczan
-Poszukajcie czegoś czym można drżwi wyważyć
Po czym sam przeszukuję powieszchnię drżwi w poszukiwaniu słabych punktów.

Rozeszliście się w poszukiwaniu przedmiotów, którymi mogli byście sforsować drzwi... Jeden z ludzi został przygnieciony przez spadający odłamek! Wygląda na martwego... Ostatni towarzysz wraca po chwili z młotem, którego rączka jest w kształcie wężowego ogona...

Po chwilowym zastanowieniu, biorę z rąk mieszczanina tajemniczy młot i uderzam z całej siły powieszchnię drżwi

Młot ten nie jest lekki, lecz masz dość siły, by go unieść i rąbnąć o drzwi! Deski rozsypały się na wióry... Widać, że lata swojej świetności miały już dawno za sobą. Waszym oczom ukazał się ciemny tunel. Widzisz schody prowadzące na dól, porośnięte gruba warstwą wilgotnego mchu...

Otrzymujesz:
- Młot (niezidentyfikowany)

Zagląd do tunelu przypatrując mu się dokładnie po czym zwracam się do mieszczanina
- Nie znam ciebie ani twojego imienia ale ciesze się że nie będę sam musiał iść przez ten tunel. Nie zmuszam cię abyś szedł ze mną, być może w tunelu czeka nas jeszcze gorszy los niż śmierć z ręki orków. Jeżeli się zbytnio obawiasz to skryj się gdzieś dobrze i sprubuj odczekać do końca tej bitwy, być może przybędzie wojsko które uratują to co zostało z naszej dawnej społeczności i miasta.
Kończąc przypatruje się uważnie chłopowi i oczekuje w napięciu jego odpowiedzi

Mieszczanin zmieszał się Twoją wypowiedzią, gdy wszystko nad Wami się wali... odpowiedział jednak.

Erevald:
Nie sądzę, żebyśmy mieli czas w tym momencie na grzeczności, schowajmy się w tunelu...

Po przejściu z walącego się pomieszczenia do podziemi...

Erevald:
Nazywam się Erevald i sądzę, że ten tunel jest jedyna drogą ucieczki z tego piekła. Musimy trzymać się razem, te ciemności nie wyglądają zbyt przyjaźnie.

Czujecie, że pod waszymi nogami grunt jest wręcz mokry... buty topią się w gąbczastym mchu. Po chwili rozmowy ku waszemu zdziwieniu zaczynacie czuć powiew zimnego powietrza na twarzy...